Het laatste bezoek van de reis was aan Sweet Water. Het bedrijf ligt midden in de stad Milwaukee in een fabriekshal.
Ik vond het in eerste instantie een vreemde gewaarwording, in een fabriekshal een biologisch landbouw bedrijf.
Ze telen er zoals de naam al een beetje verraad zoetwatervissen; tilapia's en Lake Pearch.
Foto Bas de Groot: Jesse de "bioloog"legt het systeem uit van vissen, planten en bacteriën
De vissen worden in de onderste bak gehouden. Het water met de vissenpoep wordt via een bak met bacteriën naar boven geleid. Boven is een lange platte bak met grind en planten.
De planten staan in perspotjes en hangen in mandjes in een piepschuimplaat (raft). Ze hangen met de wortels in het water. Het water met de meststoffen stroomt door deze bak met planten (waardoor deze gefilterd wordt)
na een soortgelijke bak met wederom planten. Als het hier doorheen is het water schoon genoeg om weer aan de vissen te geven. Op dit moment word er voornamelijk sla geteeld. Er wordt echter geëxperimenteerd met vele ander planten, oa. tomaten en pepers.
De grote input in dit systeem zijn visvoer en elektriciteit (licht voor de planten).
Het moeilijke van het systeem is de balans tussen vis en planten. De planten willen op een bepaalde temperatuur groeien en de vissen houden van een andere temperatuur. Zij waren met name gericht op de plantenteelt. Er kan met dit systeem namelijk jaarrond sla geteeld worden, dit vinden afnemers erg prettig.
Foto Paul de Graaf: overzichts foto SWO
Ik vond dit bedrijf het meest inspirerend van alle bedrijven. Het was erg mooi om te zien hoe professioneel er gewerkt wel. Er waren een aantal dingen die geheim gehouden werden omdat ze bepaalde processen/ producten nog willen patenteren.
Het lijkt erg aantrekkelijk om dit ook in Nederland te gaan uitvoeren. Hier lopen we echter tegen het probleem dat het niet mogelijk is, skal gecertificeerd, op water te telen. De producten moeten contact hebben met de bodem volgens de skal voorwaarden. Dat is in dit systeem niet het geval.
Ik vind het systeem vooral heel erg mooi omdat op deze manier leegstaande gebouwen gebruikt kunnen worden. Er een korte route (=weinig brandstof) naar de consumenten is. Maar last but not least het is een vriendelijke methode om vissen te houden. Er zijn geen bijvangsten van andere vis. Daarnaast is de tilapia een planteneter, dit betekend dat er geen andere vissen voor het voer van de tilapia gevangen hoeven te worden. (Er worden vaak nog wel andere vissen aan de tilapia gevoerd). Een ideale vis voor een consument die een duurzame vis wil eten. In Nederland is deze vis helaas nog niet populair (of tegen een zeer lage prijs aangeboden door niet zo duurzame kweeksystemen in het verre oosten of Afrika, waarna de visfilets na ontdooien toch als verse vis verhandeld mogen worden), ik denk dat dit mede komt door de neutrale smaak van de vis.
Foto Paul de Graaf: detail foto bladgewassen
Dit artikel is geschreven door Esther. Zij is 4e jaarsstudent aan de Warmonderhof en studeert af op een bedrijfsopzet voor stadslandbouw op de Marconistrip in Rotterdam
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten